نامه ای از عبید الله پسر زیاد به عمر سعد رسید که به او امر کرده بود بجنبد و کار را به اتمام برساند . از این رو لشگریان یزید به سمت سپاه امام حرکت کردند . ام البنین ، همسر حضرت علی (‌ع )‌و مادر چهار پسر رشید او هر چهار فرزند را فدای حسین نمود و آنان را به کربلا فرستاد . از دیگر جانب از برادرش شمر لعین برای آن ها امان نامه خواست .

دشمن خواهان جنگ بود اما کدامین دست است که در مصاف با سپاهی که امیرش عباس بن علی است ، نترسد ؟ کدامین عدوست که جرئت کند از چند فرسخ نزدیکتر شود به حسین ، آن گه که عباس پشت او ایستاده ؟

شمر فریاد زد :‌ کجایند خواهر زاده های من ؟ عبد الله ، جعفر ، عثمان و عباس !

امام حسین ( ع ) به برادران فرمودند : هر چند انسان فاسق و لعینی است ، اما پاسخش گویید که او دایی شماست .

آن ها به شمر گفتند : تو را با ما چه کار است ؟

- ای خواهر زاده های من ! شما در امانید ؛ خونتان را با یاری حسین به هدر نداده و امیر المؤمنین یزید را فرمانبری کنید .

در این هنگام ، شیر ژیان ، عباس ، فریاد کشید :

دستانت بریده باد ! لعنت بر امان نامه ای که آورده ای ای عدو خدا ! تو به ما می گویی که برادر و سرور و سالارمان حسین پسر فاطمه ( س‌) ! را رها کنیم و به طاعت ملعونان و ابن ملعونان در آییم ؟

پس از این سخنان ، شمر خشمگین و وحشت زده به سپاهش باز گشت .

امام که اشتیاق دشمن را برای جنگ دید و از نصیحت آنان پشیمان گشت ، به عباس گفت : برادرم ، اگر می توانی امشب را از آنان مهلت بگیر و جنگ را به روز دیگر بینداز ، می شاید که امشب را به نماز و نیایش خدا بپردازیم ، خدا می داند که من چقدر نیایش خدا را دوست می دارم .

عباس نزد عمر رفت و از او شبی مهلت طلبید ، پس از چندی سکوت ، عمروبن حجاج زبیدی پسر سعد را گفت : اگر دیلمیان یا ترکان بودند هم می پذیرفتم ، چه رسد که اینان اهل بیت رسول خدایند !

پس از آن امیر سپاه دشمن در خواست امام را پذیرفت .

سکینه ( س ) در چهارمین روزی که در شام بودند خوابی دید ...

بانویی را دیدم که سوار بر هودج بود و دست بر سر نهاده ، گفتند او فاطمه است ؛ دختر محمد و مادر بزرگ توست . قسم خوردم که خود را به او برسانم و به او بگویم چه بر سر ما آورده اند . دوان دوان خود را به او رساندم و رو به رویش ایستادم ، آنگه شروع به گریه نمودم و گفتم : مادر جان ، خدا را سوگند که حق ما را ضایع کرده اند .

مادر جانم ! به خدا سوگند که حریم حرمتمان را شکستند .

مادر جانم ! خدا را سوگند که پدرم حسین را کشتند .

آن حضرت به من فرمودند : سکینه جانم ، کافیست ، دگر نگو که بند دلم پاره گشت !

جگرم را خون کردی !

این پیراهن پدرت حسین است ، کان را هرگز از خود دور نخواهم کرد تا با آن به لقای خداوند بروم ...

همچنین در کتاب امام حسین ( ع ) ذکر شده است :

بانو زهرا ( س ) سرزمین کرب و بلا را نفرین نمود و زان پس آن سرزمین امن نشد !  

تمام یاران امام به سوی بهشت شتافتند . تنها اهل بیت حسین مانده بودند . علی بن حسین ( ع ) که زیبا ترین و خوش سیرت ترین مردم بود ، از جمع اهل بیت بیرون آمد و از پدر اذن نبرد خواست . امام پس از اجازه ی پیکار نگاهی به او انداخت و آن گاه چشم بر زیر افکند و گریست و فرمود : خدایا شاهد آن باش که اکنون جوانی به مصاف تزویر رفت شبیه ترین خاندان محمد از جهت خلقت و اخلاق وگفتار به او بود و ما هر گاه مشتاق دیدار رسولت می شدیم به او می نگریستیم .

علی اکبر به میانه ی میدان رفت و جنگی نمایان کرد و کثیری را نابود کرد . سپس به سوی پدر بازگشت و گفت : پدرم تشنگی هلاکم کرد ! فشار آهن مرا به سختی انداخته ، آ یا جرعه ای آب نیست که من بنوشم ؟‌

امام با شنیدن این سخن گریست و فرمود : فریاد ! پسرکم ، بجنگ و دشمنان خدا را بکش که به زودی زود جدت رسول خدا تو را چنان سیراب می کند که دیگر تشنه نمی شوی .

علی اکبر ( ع ) به میدان باز گشت و دلاورانه به مصافش ادامه داد تا این که نا غافل مُنقِذ بن مُره عبدی نا غافل تیری به او زد . در آن گاه علی اکبر فریاد زد : پدر جانم ! درود و سلامم بر تو باد ! جدم رسول خدا را می بینم که به تو سلام می رساند و می فرماید : برای آمدن نزد ما عجله کن !

سپس فریادی از دل بر آورد و به شهادت رسید .

امام حسین ( ع ) پس از شنیدن صدای فریاد وی بالای سرش رفت و کنارش نشست ، صورتش را بر صورت او نهاد و فرمود :

خداوند آن کس را که تو را کشت ، بکشد ! آنان چه جسارتی نسبت به خدا و هتک حرمت رسول خدا کردند ؛ بعد از تو خاک بر سر دنیا !

در این گاه زینب از خیمه برون شد و گفت : جانم ، پسر برادرم ، علی اکبر ! و پیکر وی را در آغوش گرفت و بر او گریست .

امام ( ع ) ایشان را باز گرداند .

گوارا باد بر او شهادت ! سید اکبر نخستین نفر از این خاندان پاک بود که به دیدار رسول خدا رفت و سیراب چشمه ی کوثر گشت . خدایا ...

امام ( ع )‌ به دو فرسخی کوفه رسید ، حر با لشگری از هزار سواره در مقابلش ایستاد . امام فرمود :« با مایی یا علیه ما ؟ »

حر گفت : من علیه تو هستم ابا عبد الله !

حضرت فرمودند :‌« لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلّا باللهِ الْعَلیُّ الْعِظیم »

پس از چندی مباحثه امام به حر فرمود : «‌اگر خواسته ی شما بر خلاف آن است که در نامه هایتان برایم نوشته اید یا سفرایتان به من گفته اند ، من نیز باز خواهم گشت به همان جایی که از آن آمده ام . »

در حالی که امام راه بازگشت در پیش گرفته بود ، حر و لشگریانش جلوی کاروان را گرفتند و حر خدمت امام عرض کرد :«‌ یا سبط النبی ! اذن بازگشت نداری ، از تو می خواهم به راهی بروی که ختمش نه مدینه باشد و نه کوفه ، از تو می خواهم بهانه ای به دستم بدهی که برای ابن زیاد بیاورم و او را بگویم که حسین خود راهش را کج کرد ! » ...

( در صورت تمایل به ادامه مطلب مراجعه نمایید . )

مسلم آزاد شد  !

... پیشوای بزرگمان حسین ( ع ) به منزلگاه زباله رسید ،

 آنگاه به ایشان خبر بردند که مسلم ( ع ) به لشگر گواهان پیوسته و داعی حق وی را به حضور طلبیده .

آنگاه بود که جمعی دیگر از یاران امام که همراهیشان مثال همراهی طلحه و زبیر با امام علی ( ع ) بود وی را ترک کردند .

اشگ از دیدگان کاروانیان جاری گشت .با این حال امام که او را ندایی از سوی خدا می خواند به راهش ادامه داد .

فَرَزدَق شاعر از وی پرسید : یا سبط النبی ( ص ) ! چطور به آنانی اعتماد می ورزی که پسر عمت ، مسلم ، را کشتند ؟ 

 اشگ از چشمان امام جاری گشت و آنگاه فرمود :

« خداوند مسلم را بیامرزد که به سوی روح و ریحان الهی و زندگی جاوید در بهشت و رضوان خدا رفت . بدان که او به تکلیفش عمل کرد و تکلیفی که بر گردن ماست ، بر گردن ماست »

سپس در اشعاری فرمودند :

اگر چه دنیا گرانبها و ارزشمند شمرده می شود ولی پاداش و ثواب الهی برتر و گرانبها تر است

اگر بدن ها برای مرگ آفریده شده اند ، همانا کشته شدن با شمشیر در راه خدا بهتر است

و اگر روزی هر کس به اندازه ، مقدر شده ، پس حرص و طمع برای آن هر چه کمتر زیبا تر

و اگر جمع مال برای این است که روزی رها شود ، چرا انسان برای آن چه قرار است ترک شود ، بخل بورزد  ...

أَنَا رَجُلٌ مِن شیعَةِ أَمیرِ المُؤمِنینَ ...

امام علیه السلام نامه ای به سلیمان بن صرد خزاعی و مسیب بن نجبه و رفاعة بن شداد و گروهی از شیعیان کوفه نوشت و آن را به قیس بن مُسهَر صَیداوی سپارد .  در میان راه قیس به حصین بن نمیر ، فدایی ابن زیاد ، رسید  ، حصین جلویش را گرفت تا او را تفتیش کند . قیس نامه ها را بیرون آورده و بلعید . حصین او را نزد عبید الله بن مرجانه برد .

ابن زیاد از او پرسید : تو کیستی ؟

قیس گفت : من از شیعیان امیر المومنین و فرزندش حسین ( ع ) هستم .

ابن مرجانه پرسید : نامه را چرا بلعیدی ؟

قیس زبان  به طعنه چرخاند :‌که نا محرم نداند در آن چه بود .

عبید الله باز پرسید : نامه از جانب که و برای که بود ؟

ابن مسهر گفت : از امامم حسین ( ع ) به گروهی از پیراونش که نامشان بر من پوشیده است .

پسر مرجانه ی بد کاره به خشم فریاد کشید : به خدا سوگند ! تو را رها نمی کنم تا این که نام این عده را به من بگویی یا به منبر رفته و حسین و پدر و برادرش را لعن کنی ور نه تکه تکه ات خواهم نمود !

قیس گفت :لعن حسین و پدر و برادرش را می پذیرم .

پس قیس بالای منبر رفت و حمد ثنای الله کرد بر پیغامبر خدا ( ص ) درود فرستاد و گفت : ای مردم ! من فرستاده ی حسین ابن علی به سوی شما هستم و او را در فلان مکان ترک کردم ، پس او را اجابت کنید ...

وقتی پسر زیاد از سخنان وی مطلع گشت ، دستور داد او را چونان مسلم از بالای قصر به پایین بیندازند ، که این گونه قیس از جام شهادت نوشید ، گوارای وجودش !

امام ( ع ) بر او اشگ ریخت و فرمود :

خدایا برای ما و شیعیان ما جایگاهی نیکو قرار ده و در جوار رحمت خود ، ما را با آنان پیوند زن که تو بر هر کاری قادر و توانایی ...

عده ای از افراد قبیله ی بنی فزاره و بجیله گفته اند :‌ آن هنگام که امام (ع) به سوی کوفه رهسپار گشتند ما نیز همراه زهیر بن قین از مکه سفر کردیم و با آنان هم سفر گشتیم ، سعی می کردیم از کاروان امام حسین (ع) فاصله داشته باشیم . از آن جا که زنان و خاندانش با وی بودند ، هیچ چیز از حرکت به همراه وی برایمان سخت تر نبود . هر گاه امام در منزلی اتراق می کرد ما از وی جدا گشته و در مکانی دور تر می ماندیم .

روزی از آن روز ها امام جایی اتراق کرد که ما راهی جز ماندن در همان جا نداشتیم . مشغول غذا خوردن بودیم که پیکی از جانب فرزند رسول خدا بر ما وارد شد و به زهیر گفت : ای زهیر ! حضرت ابا عبد الله مرا فرستاده تا تو را نزد وی ببرم .

در این هنگام ما همه خشک ماندیم و متحیر گشتیم ...

( در صورت تمایل به ادامه مطلب مراجعه نمایید . )

عمر سعد اقدام به جنگ نمود . در این گاه حر بن یزید ریاحی رو به عمر کرد و گفت : آیا تو می خواهی با این مرد بجنگی ؟

عمر گفت : آری ، به خدا جنگی خواهم کرد که کمترین نتیجه ی آن پریدن سر ها و پراکنده شدن دست ها باشد .

حر ، بند بند وجودش به لرزه در آمد و به سمت لشگریان خود بازگشت . مهاجر بن اوس به او گفت : ای حر ! تو مشکوکی ! گاهی بود که وقتی می گفتند  آن کیست که اشجع کوفیان است ، نام تو زمزمه می شد . حال تو را چه شده ؟

حر گفت : به خدا قسم یاد می کنم که من چون تمام شما در انتخاب بهشت و جهنم آزادم و باز قسم خدا را یاد می کنم ، که چیزی را بر بهشت ترجیح نمی دهم ! گر چه تکه تکه و سوزانده شوم ...

( در صورت تمایل به ادامه مطلب مراجعه فرمایید . )

وهب بن حُباب کلبی جوانی نصرانی بود که تازه تو عروسی به خانه آورده بود ، در مسیر سفرش همگام با کاروان عشق شد و شیدایی حسین گشت . او به اسلام در آمد . روز دلاوری وهب رسید .  عروس وهب بسیار عاشق او بود و نمی خواست داغدار وی شود . 

وهب وارد میدان شد و دلاورانه مبارزه نمود . پس از نبردی سخت با دشمن نزد مادر و همسرش بازگشت و به مادر گفت : از من راضی شدی یا نه ؟

ام وهب گفت : نه ، از تو راضی نخواهم شد تا در میان دستان حسین کشته نشوی !

همسرش گفت : تو را به خدا قسمت می دهم ! مرا به مصیبت دوری مبتلا نکن .

ام وهب ترسید که احساسات این عروس نو حجله پای وهب را بلرزاند پس به وهب گفت :‌ پسرم به حرف های او گوش نکن ! برگرد و با دشمن پور دخت پیمبر بجنگ تا در قیامت رسول الله شفاعتت را کند ...

( در صورت تمایل به ادامه مطلب مراجعه فرمایید . )

زین العباد ( ع ) چنین روایت می کند :

آن که که سر پدرم را نزد یزید بردند ، هر شب ، سر را در مقابلش می نهاد و شراب می خورد و به بزم می نشست ،

تا این که روزی سفیر پادشاه روم که از اشراف و بزرگان رومیان بود ،

در مجلس شرابخواری یزید حاض شد و با دیدن سر مقدس به او گفت : ای شهنشاه عرب این سر کیست ؟

- تو را با این سر چه کار است که می پرسی ؟

- امرای من از هر چه که دیده ام می پرسند ، بگویید تا بدانم و آن ها را نیز در بزمتان شریک کنم .

- این سر حسین ابن علی ابن ابی طالب ( ع ) است .

- مادرش چه کسی است ؟

- فاطمه بنت محمد ، رسول خدا ( ص ) .

- اف بر شما و دینتان ! ...

( در صورت تمایل به ادامه مطلب مراجعه فرمایید . )

( خطبه ی بانو زینب در مجلس یزید )

زینب دختر علی بن ابی طالب ( ع ) از جای بر خاست و فرمود :

« الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی محمدٍ و آله اجمعین . » راست گفت خداوند بلند مرتبه که فرمود : « عاقبت کسانی که اعمال زشت انجام دادند ، این بود که آیات الهی را تکذیب کرده وان را به سخره گرفتند . » ( روم ، 10 )

ای یزید ، آیا گمان کرده ای با تنگ کردن عرصه آسمان و زمین بر ما و این که با ما همچون کنیزان رفتار کنی ما را نزد خدا خوار کرده و خود در پیشگاه الهی مورد احترام خواهی بود و همه این ها به خاطر عظمت و مقام تو در نزد خداست که این چنین بینی ات را بالا گرفته و با گوشه چشم شاد و خرم به ما می نگری ؟ و آیا خوش حالی که دنیا را در اختیار خود می بینی و کار ها بر وفق مراد توست و حکومت و سلطنت که حق ماست در اختیار تو قرار گرفته ؟ ...

( برای دستیابی نسخه کامل این خطبه به ادامه مطلب مراجعه فرمایید . )